Zdravka Babić “RUSKI RULET SAVREMENOG PJESNIŠTVA”

Kud plovi novi pjesnički brod?

Da li su pjesnici dušu predali vragu?

Kažu u ljubavi i ratu sve je dopušteno.

I pjesnicima!?

Nasuprot rijetkim nasljednicima starih pjesničkih klasika koji se prema poeziji odnose kao prema Božanstvu, kao svojoj visoko religioznoj umnoj komponenti i koji brinu o svakom izgovorenom stihu kao genetskom kodu svojih predaka i budućnosti roda izdvaja se plejada pjesnika koji pod parolom umjetničke slobode koriste svoj dar u svrhu književne fantastike i poeziju koriste kao karmičko sredstvo u borbi za autoritet i manipulaciju širom pjesničkom a i čitalačkom masom.

U namjeri da šarmiraju sve oko sebe pišu dodvaračke stihove, od emocionalno potresnih, lažno rodoljubivih do erotskih pjesama bez moralne inteligencije i osnovnog poetskog kvaliteta.

Tako se javljaju ja ću ih nazvati “agresivni pjesnici” koji u  poeziju kao planetarnu energiju, “kao vječni duševni zapis”,

kroz karmički obrazac rađanja pjesme ugrađuju negativnu energiju koju poseduju u dubini svoje podsvijesti

Poezija je reinkarnacija života i kroz produženo duševno stanje koje odbacuje smrt stvorena pjesma otvara vrata podsvijesti i stvara jak stepen dejstva, tu se na neki način ugnijezdi, kao med ili otrov, kao milosrdni anđeo ili ubica.

Poezija ima svoju energetsku transfuziju koja se preko duše pretače u našu auru i može da posjeduje jaku snagu, kako stvaralačku tako i razornu.

Mogu slobodno da kažem da je poezija poput religije.

Ona se kao molitva izdvaja i ulazi u novo tijelo i osvješćena brine o sebi i svrhi svoga postojanja.

Tako se pronalaze srodne duše jer čovjek je kodiran odnosom privlačenja.

Zavisno od evolucije pjesnika i vrijednosti njegovih književnih dela od snage misli i preraspodjele energije zavisi i snaga djela i njegova iscjeliteljska ili razorna moć.

Pored karike novog rađanja poezija je spona sa smrti i besmrtnosti i poetski uticaj na nepristupačne dubine nesvjesnog je veoma jak.

Opšte poznato je da u umjetnosti i kulturi odavno hara hladni rat. Najviše u poeziji.

Često i nesvjesno pojedine pjesme pustimo u svoju sveru samo zato što nam je taj pjesnik prijatelj na društvenim mrežama,i nerazmišljajući o tom koliko nam nečiji stihovi mogu uticati na raspoloženje ili nam pokvariti dan lažna pjesnička idila koja traži poštovanje kroz slabo samopoštovanje i kojoj je “narcizam”jedina pjesnička odlika. Mnogi pjesnički i književni klubovi opštom inflacijom pohvala i nagrada po principu” ja tebi – ti meni “su šamar poeziji koja se zasniva na stanju intelektualno duhovne uzvišenosti i pjesnicima koji svoje dosuđeno parče bjeline boje bojama ljepote u snu i izvan sna i olovkom revolucionarne snage dubinom zagrljaja ispisuju srećne ili bolne istine.

Kao što zli ljudi šire svoju zlobu oko sebe “zli” pjesnici svoju “zvjezdanu moć” koriste u svojoj prljavoj igri za manipulaciju podobnim, najčešće lošim pjesnicima i pri tom sve one koji su im se zbog svog pjesničkog i moralnog kvaliteta našli na putu stavljaju na “crnu listu”.

Poznati su primjeri gdje pjesnici svoje najbolje kolege pjesnike na svom putu besmrtnosti hladno bace “vukovima”. I pojedini kojima je prosvjeta profesija postaju

“srčani grešnici” samim tim što površno posmatraju ili čak podržavaju mržnju koja polako postaje bolest pjesnika i zlodjela koja nalaze plodno tlo u sitnim pjesničkim dušama i šire se poput epidemije i ovde gdje su čojstvo i junaštvo bile pjesničke vrline. Ruski rulet – samoubistvo poezije.

“Velika je nesreća kad čovjek ne zna šta može a prava katastrofa kad ne zna šta hoće” – (Jovan Dučić).

Zdravka Babic