Najava “Predstavljamo :”Scudiero della Unione Mondiale dei Poeti”Nataša Butinar

Nataša Butinar rođena je u Rijeci (Hrvatska) 1971. godine.Pohađa srednju školu kada u
međuvremenu počinje strast prema poeziji, glavna strast i pratit će je tijekom svih ovih
godina.Godine 1990. preseljava se u Italiju gdje trenutno živi.Njezini prvi radovi pojavljuju se u
digitalnom obliku. Postoje 4 digitalne knjige (s djelima nekoliko autora), od kojih je prva
naslovljena U rukama Charona, inspirirana osobito vrućim ljetom.Druga digitalna knjiga ,
Tragovima Betlehema, inspirirana je božićnim blagdanom.Treća i četvrta je za sada objavljena
samo na hrvatskom jeziku i inspirirane su različitim temama.Slijede različite antologije od kojih
vrlo prestižna dvoježicna ” Antologia di Poeti contemporanei di Balcani” (Lietocolle)izašla u
Februaru 2019 godine . 2016. godine objavljena je Natašina prva dvojezična, pojedinačna zbirka
pod nazivom Elefante Bianco/ Bijei Slon , koja je izašla u suradnji s Udrugom Hrvatskih
Književnika i Udrugom Balkanskih Umjetnika.Nataša Butinar članica je Svjetske Unije Pjesnika
(World Union of Poets), nosi počasnu titulu :”Scudiero della Unione Mondiale dei Poeti” Svjetske
Unije Pjesnika , koju je osnovao Cavalier Silvano Bortolazzi, najmlađi italijanski pjesnik i pisac
Cavaliere al Merito za poeziju čiji je cilj donijeti mir svugdje na svijetu kroz pisani stih, poeziju.
Poezija Nataše Butinar prevedena je na engleski, hrvatski, francuski, arapski i poljski jezik .
* * *
Camino,non più per mera inerzia
ma per la vorace forza
del desio Umano.
Non mi serve più
la loro parola-voce,
capto la luce,
il suono del suo alitare
mentre mi passa acanto,
il pianto rimane allungo
dopo aver’ asciugato le lacrime.
È un pianto verde
che scava il letto del fiume
scorre ad oltranza.
Lo seguo origliando il Mondo
dal mio Oceano di Silenzio
seduta su un albero mutilato
fattosi il trono della SPERANZA.
* * *
Hodam, ne zbog puke inercije
već zbog proždrljive snage
ljudske želje.
I više mi nije potrebna
njihova riječ-glas,
ja skupljam svjetlo,
njezinog disanja
dok prolazi mimo mene.
Plač ostaje dugo
nakon osušenih suza.
Plač zeleni što
kopa korito rijeke
i teče do samog kraja.
Ja ga slijedim prisluškivajući svijet
iz mog Oceana šutnje
sjedeći na osakaćenom stablu
koje postaje moje
prijestolje NADE.
* * *
I walk, no longer through mere inertia
but for the voracious force
of the human desire.
I do not need more
their word,
I capture the light,
the sound of his breath
while passing me acanthus,
the crying remains longer
after wiping away the tears.
It’s a green cry
digging the river bed
it flows to the bitter end.
I follow him eavesdropping on the world
from my Ocean of Silence
sitting on a mutilated tree
made the throne of HOPE.